Pozitif olmak iyi bir şey.
Keşke olabilsek.
Çünkü hep mutlular...
Pozitif olmak, elbette Polyannacılık değil.
Sadece bardağın boş olan kısmı kadar, dolu olan kısmını da görmektir.
İlle de yarıya kadar dolu olması da gerekmez!
Bazen bir yudum su bile kendimize gelmemizi sağlayabiliyor...
En ufak bir dokunuş bile mutlu olmamıza yetiyor.
Negatiflik çoğu zaman hepimizi öylesine yoruyor ki yaptığımız en güzel işlerden bile keyif alamıyoruz...
Korkutan eğitim!
Eğitim sistemimizin geneline baktığımızda, korku ve ceza odaklı bir dayatmanın olduğunu görüyoruz.
Başarılı olduğumuz derslere değil, başarısız olanlara bakılır.
Yaptıklarımız değil, yapmadıklarımız dikkate alınır.
Anlattıklarımız değil, anlatmadıklarımızın hesabı sorulur.
Okula gittiğimiz günler değil, gitmediklerimiz sorgulanır.
Dostluklar değil, kırgınlıklar göze batar.
Alkış söz konusu olduğunda cimri, eleştiri olduğunda bonkör oluruz...
Yukarıdaki, tespitlerin sayısını fazlasıyla artırabiliriz.
Çünkü hayatımız, çelişkilerle dolu.
Peki, evde, okulda, işte, sokakta, seyahatte, restoranda ya da başka bir yerde, bu çelişkiler, özellikle de negatiflikler ya da negatif bakış açısı bizi yormuyor mu?
Yoruyor, hem de fazlasıyla yoruyor.
Hele bir de her şeyi takıntı haline getirirseniz, hayatınız altüst olmuş demektir.
Peki, bunun zararı kime olur?
En büyük zararı kendi kendinize verdiğinizden emin olabilirsiniz.
Kimin umurunda olur?
Eleştirdiklerinizin mi, daha iyisi olsun diye çabaladıklarınızın mı yoksa yasa koyucu ve koruyucu konumda olanların mı?