Tarih: 7 Kasım 2020 Karabağ/ŞUŞA...
Binbaşım gündüz saat 11 gibi seslendi: “Üzerinde bayrağımız kalan var mı?”
Biz bu savaşta bayraklarımızı âzat ettiğimiz yerlerde ya göndere çekmek için ya en yükseğe dikmek için ya da şehitlerimizin üstüne örtmek için kullanmıştık. Arandık, bir süre bayrak bulamadık. Sonra haber giden uzaktaki arkadaşlarımızdan biri, özenle sakladığı bayrağımızı getirdi.
Belki de taburda kalan son bayrağımızdı. Tabur komutanımız kolunun yeniyle temizlediği savaştan yıpranmış masanın üzerine bayrağımızı özenle açtı. Sonra da savaş sırasında şehit düşmüş arkadaşlarımızın isimlerini bayrak üzerine tek tek yazmaya başladı. Yazdıkça yazıyordu. Bir an inanamadım. Ne kadar çok şehidimiz vardı.
Bazen duralıyorduk, nedense kimi şehitlerimizin ismini hatırlamakta zorlanıyorduk. Savaş o kadar hızlı, nefessiz, aklımızı başımızdan alarak, delicesine geçmişti ki. Üstüne öyle yorgun, öyle bitkin, öyle uykusuzduk ve hâlâ savaşın tam dibindeydik, mermilerin tokuştuğu Şuşa’nın tam içindeydik. Ve artık şehitlerimizin ismini tam olarak yazmak için çabalayıp duruyorduk.
O sırada Üsteğmen Ahmedova içeri girdi. Savaşa özgü bir sertlikte ezberden bir tekmil verdi ve biz daha hoş geldin bile diyemeden birdenbire sesi değişti. Bir anda içlendiğini, derin bir üzüntüyle ağlamağa başladığını gördük. Öylece ayakta kalakalmıştı. Biz de ona kaygılı bir merakla bakakalmıştık. Tabur komutanı; “Hayırdır, ne oldu aslanım” diye sordu. Ahmedova önce konuşamadı. O dağ gibi deli yürekli üsteğmen bir süre daha hıçkırıklara boğuldu. Anladık tabii, hissettik hemen. O bir yas tutuyordu, ama kimin yasını, neyin yasını?