15 Haziran 2009'da İngiltere'de “Tony Blair hükümeti”nin 2003'te Irak'ın işgaline katılmasıyla ilgili bir soruşturma başlatılmıştı. Soruşturma heyetinin başında Sir John Chilcot vardı. “Chilcot raporu”nun içeriği 6.5 yıl kamuoyundan gizlendi. 6 Temmuz 2016 günü açıklanan raporla kamuoyu, Blair Hükümeti'nin hangi saiklerle ABD'nin kuyruğuna takıldığını öğrendi. Raporda Bush hükümetiyle İngiliz hükümeti arasındaki gizli pazarlıklara ilişkin birçok ayrıntı ortaya döküldü. Bu pazarlıklar arasında Irak'ın enerji kaynakları ilk sırada. Yani, Irak'ın işgali Amerika'da petrol ve silah sanayiine egemen olan küçük bir grubun kirli çıkarlarına dayanıyor. “Chiltcot Raporu”nun hukuki olarak nasıl bir sonuç vereceğini göreceğiz. Bu yazının konusu ise dünya enerji kaynaklarının büyük kısmını elinde tutan Müslüman ülkelerin küresel şer güçler karşısında neden hep zaafiyet içinde olduklarıyla ilgili.
Katar, İran, Irak(ve Kuzey Irak), Azerbaycan, Türkmenistan ile Kazakistan doğalgazını en kısa yoldan, en az maliyetle Avrupa'ya iletmek istiyorlar ise tabii ki en makûl güzergah “Türkiye”. Bu ülkelerin enerji kaynaklarını Avrupa'ya ulaştıracak stratejik bir kavşak noktasında Türkiye bulunuyor. Adı geçen ülkeler birbirilerinin kuyusunu kazacakları yerde işbirliği yaparak Türkiye avantajını kullansalar bu coğrafyada yaşayan bütün halklar refaha kavuşur. Böylece bölgenin enerji kaynaklarından elde edilen muazzam gelirin büyük kısmı ABD, İngiltere, Rusya, Fransa gibi ülkelerin silah sanayiilerinin kasalarına akmaz ve hem de İslam uygarlığının merkezi bölgeleri dünyanın gıpta ettiği bir ferahlığa nail olurdu. Birbirini tamamlayan ekonomiler müslüman halklar arasındaki rabıtayı güçlendireceği gibi mezhebi ve etnik rekabet zayıflardı. Öte yandan bu bölgede