“Onlar bu dünya hayatının yalnız görünen yüzünü tanırlar, ahiretten ise tamamen habersizdirler.” (Rûm, 7. Ayet)
Vahyî gerçeklikten habersiz olan insanlar bu dünyanın ve bu dünya hayatının sadece dış görünüşünü tanıyabilirler; bu dünya hayatının iç gerçekliğini de öteki dünyanın nihaî gerçekliğini de bir türlü kavrayamazlar, bilemezler. Seyyid Kutub’un ifadesiyle; onlar dıştan çok şey bilir görünseler de bu dünya hayatını aşıp arkasındakini göremezler. Zira, bilgileri yüzeysel ve hayatın dış görünüşü ile ilgili olup, bu hayatın değişmez özgün yasalarını kavrayamamaktadır.
Dünya hayatının dış görünüşü, insanlara ne ölçüde geniş kapsamlı görünse de sınırlı ve küçüktür. İnsanların sınırlı hayatlarındaki çabaları da sınırlıdır. Hayat tümüyle bu görkemli varlıktan küçük bir bölüm olup, ona da bu varlığın yapısı ve bileşimindeki yasalar ve sistemler egemendir.
Kalbi bu varlığın içyüzü ile ilgi kuramayan, sezisi ona egemen olan yasa ve sistemlere ulaşamayan, bakmayı sürdürür ama hakikati göremez. Dış biçimi ve sürekli hareketini...