Geçen haftaki yazımızda “seküler” eğitimden “millî-manevî” eğitime geçmeyi teklif etmiş ve bunun milletin geleceği açısından bir “var olma” sorunu haline geldiğini vurgulamıştık. Bugün ise eğitim-öğretim olgusuna daha temel bir açıdan; “terbiye” kavramı çerçevesinde bir bakış açısı sunmaya çalışacağız.
Millet olarak kadim medeniyetimizi belirleyen İslâm kültüründe eğitim-öğretim faaliyetleri kuşatıcı bir terimle ifade edilir: “Terbiye”. Bu konuda yol haritamızı İslâm’ın ana kaynakları Kur’ân ve Sünnet belirler.
Terbiye; “Rabb” ve “ribâ” köklerinden gelir. Bunların anlamları; ‘beslenmek, tamamlanmak, ziyadeleşmek, artmak, toplanmak, çoğalmak’tır. Terbiye ise, lügatte ‘tamamlatmak ve ıslah etmek’; terim olarak da ‘bir şeyi derece derece olgunluğa eriştirmek, yetiştirmek’ demektir.
Terbiye teriminin kök olarak Rabb kelimesiyle ilişkili...