Mevlid-i Nebi haftası dolayısıyla, Peygamberimizi (s.a) ve görevlerini anlatan Kur’ân âyetlerini incelerken, şehit üstat Seyyid Kutub’un Bakara, 151. âyete dair tefsirine hayran kaldım. Paylaşıyorum:
“Nitekim kendi içinizden size ayetlerimizi okuyan, sizi kötülüklerden arındıran, size Kitab’ı ve hikmeti öğreten ve daha önce bilmediğiniz birçok şeyi öğreten bir Peygamber gönderdik.”
…Son Peygamberin (s.a) sizin aranızdan seçilmesi, Allah’ın size yönelik onurlandırıcı bir bağışıdır…
“(Bu peygamber) size ayetlerimizi okuyor.”
O size ne okuyorsa haktır, gerçektir. …Yüce Allah’ın kullara kendi kelâmı ile bu kelâmın onlara peygamberi tarafından okunması sureti ile hitap etmesi ne büyük bir bağıştır! Gönül, bu bağışın derinliğine inebildiği takdirde karşısında tiril tiril titrer. Yüce Allah onlara kendi kelimeleri ile hitap ediyor, onlarla kendi sözleri ile konuşuyor, kendilerine bu yüksek ilgiyi lâyık görüyor? Eğer Allah’ın bağışlayıcılığı olmasaydı, eğer bu bağışlayıcılık sürekli akan bir nehir gibi kesintisiz olmasaydı ve eğer Allah, başlangıçta onların yaratılış hamuruna ruhundan bir soluk üfleyerek kendilerini bu nimete yetenekli, bu bağışa kucak açan bir oluşumla donatmamış olsaydı bu insanlar kim olabilirdi?