Merhametsiz bir dünyada yaşıyoruz. Dünyaya merhameti öğreten ve merhamet örnekliği teşkil eden bir medeniyetin mirasçıları olan Müslüman toplumlar da maalesef son yıllarda merhameti ciddi anlamda kaybetmeye başladığı gibi, ülkemizde de can yakıcı merhametsizlik örnekleri görülür oldu...
Daha geçenlerde dört aylık bir bebeği çalanlar, sıkışınca onu gözlerini kırpmadan dördüncü kattan apartman boşluğuna atabildiler... Neyse ki, Allah’ın lütfu ve inayeti ile bebek yaralı kurtuldu... Aynı günlerde dört yakınını öldüren biri, sonra kendini de öldürdü... Keza her gün ya eşini, ya ana-babasını, evladını veya öz kardeşini yahut mümin kardeşini vahşice öldürenlerin haberleri düşüyor medyaya...
Ne oluyoruz? Düşmanlarına bile merhamet eden ama özellikle “kendi aralarında merhametli” (Fetih 48/29) olmaları gereken Müslüman insanımız neden bu kadar merhametsiz hale gelebildi?
Merhamet; mümin bir toplumun ayrıcalıklı bir vasfıdır. Onlar katı kalpli, merhametsiz ve zalim bir toplum değildir. Aksine müminler, insanlık içinde merhametli, şefkatli ve birbirinin dert ortağı olan bir toplumdur. Şahıs olarak bir mümin Allah’ın merhametinin bir gölgesidir (Tefhimü’l-Kur’ân). Toplum olarak da müminlerdeki bu özelliği Rasulüllah (s) temsil eder ki, Kur’an-ı Kerim onu şöyle tasvir eder: