Bugün Sivas’tayım. Sivas lehçesi ile burası “Gar, gış, gıyamet”. Bugün farklı bir konuyu yazacağım yine ve sonra İstanbul’a döneceğim inşallah.. Bizden istenen adil şahitler olmamızdır. İşi ehline vermemiz istenir. Ehliyet ve liyakat imandan önce gelir.. HAKSIZLIK KİMDEN GELİRSE GELSİN, KİME YÖNELİK OLURSA OLSUN MAZLUMDAN YANA ZALİME KARŞI olmalıyız. Hatta zalim babamız da olsa, mazlum düşmanımız da olsa. Bir topluluğa olan düşmanlığımız bile bizi onlar hakkında adaletsizliğe sevk etmemeli.
Kamu malı “yetim hakkı” sayılır.. Ona haksız bir şekilde dokunmamamız istenir. “Vay o namaz kılanların haline ki, onlar yetimin malını yerler” diye bir ayet var, hatırlarsanız..
Bir hırsız bir bağdan bir bostan çalarmış, rüşvet alan bir bostan karşılığı bir bağı satarmış ama “selam verdim rüşvet değildir diye almadılar” denilen günleri de yaşadı bu millet..
Herkes torpil peşinde. İşe uygun adam değil, adama iş aranıyor sanki. Ehliyet ve liyakat kuralına ne oldu! Devlet kapısı birileri için geçim kapısı.. Kimsenin de helal ile haramına baktığı yok sanki. “Ben bu işi nasıl hak yoluyla çözerim?” çabası yerini, “Kim bu işi çözer?” aramasına bırakmış! Bu konuda en büyük zararı gençlerimiz görüyor; “gerçekte hakkım mı?” sorusunu sorma erdemini öğretemediğimiz için! İşe girmek isteyen gençlerin çoğunluğu (istisnalar mutlaka var); kendilerini geliştirip, o işi hakedebilmek için bilgilerle donanmak yerine, tüm enerjilerini ve zamanlarını torpil aramaya harcıyorlar. Diyelim ki, torpille işe girdiler, kimin hakkını elinden alarak girdiklerini hiç düşünmüyorlar? Bu günü kurtarıyorlar ama sonra, başkalarının hakkını yemenin sonuçlarının çok acı verdiğini zaman onlara öğretince; “Nerede hata yaptım?