Geçen gün ziyaretime gelen İspanyol akademisyen Ancelica ile sohbet ediyoruz. Bir yazımdaki, “20. Yüzyılın sadece 10 yılında Avrupalı Hristiyanlar 120 milyon Avrupalı Hristiyanı katletti” tespitimin kendisini çok etkilediğini, bunun üzerine Türkiye’ye gelmişken benimle bu konuyu konuşmayı da planladığını söyledi.
Uzun sohbetin bir yerinde, “Osmanlı dünyayı 600 yıl barış içinde yönetti” dedi. Bunu bir İspanyol’dan duyduğumda çok şaşırdım. Beni şaşırtmaya devam eden Ancelica, “Biz Batılılar ise 100 yıl dolmadan bütün dünyayı ateşe verdik” dedi ve ekledi: “Bizim Hristiyan Batı tarihinin aslı yoktur, kurgu olan Avrupa tarihi Fransız devriminden sonra masa başında hazırlanmıştır.”
İşte bu Batı’ya son iki-üç asırlık hayranlığımız anlaşılabilirdi eğer Batılı milletleri kendi milletimize tercih etmeseydik. Avrupailik hayranlığa, hayranlık aşka dönüşmüştü. Bu öyle böyle bir aşk da değildi, tam bir Avrupaperestlikti.
Oysa Avrupa hiçbir zaman Türkleri ve Türkiye’yi Avrupalı görmedi. Ne coğrafi olarak ne de dini ve kültürel açıdan Türkiye’yi kendilerinden saymadılar. Bizim kapısında 60 yıl beklediğimiz Avrupa Birliği ülkelerinin okullarında okutulan kitaplarda Türklerle, Türkiye ile ilgili olumlu tek bir satır bulamazsınız. Avrupa ülkelerinde Türkler hakkında kurulan en olumlu ve naif! cümlenin, “Fumare come un Turrco/Türk gibi sigara içmek” olduğunu dahi bilmiyoruz.
Mesela kaç Türk, evrimci düşüncenin babası Ç. Darwin’in, “Türk ırkı yakında yok olacaktır. Üstün ırk olan Avrupa barbarları yok edecek” dediğini biliyor?
Avrupalı siyasetçilerin de Türkiye ve Türklere bakışı farklı değil. Osmanlı İmparatorluğu’nun çöküş sürecinde ‘son darbeyi ben indireyim yarışında’ bütün Batılı devletler vardı. Bugün için de aynı şey söz konusudur; Batılı devletler, Türkiye’nin daima sorunlarla boğuşan, dengesini bulmayan bir ülke olmasını istiyorlar.