Aykut Erdoğdu, CHP’de geleceği olan yetenekli bir siyasetçi olarak gelmişti bana.
Duyguları yakalayan konuşmalar yapar, kitleleri etkiler, sert çıkışlar yapar, ahlaki bir çizgi tutturmaya çalışırdı.
Partide de yükselmişti.
Genel başkan yardımcısı olmuştu.
Fakat bir süredir düşüşe geçmişti.
Ne oldu da böyle oldu?
İnanın bilmiyorum.
En son düğün fotoğraflarına rastlamıştım Erdoğdu’nun.
Tuba Torun isimli partili bir arkadaşıyla evlenmişti.
Damat Bey, Gelin Hanım’la Kafkas dansı yapıyordu.
“Allah mutlu mesut etsin” dedim ve geçtim.
Fakat duam kabul olmamış olacak ki...
“Eski eş” odaklı bir skandalın kahramanı haline geldi Aykut Erdoğdu.
Ayrıldığı eşiyle yaptığı bir telefon görüşmesinin kaydı çıktı piyasaya...
Üç ay önce ayrıldığı eşiyle, yeni eşi hakkında konuşuyor Aykut Bey.
Tatsız, epey tatsız şeyler.
Dinlemek istemedim bu kaydı.
Dikkate almak da istemedim.
İki kişi arasında gerçekleşen mahrem bir konuşmanın ortalığa dökülmesinden hiç hoşlanmıyorum.
FETÖ denilen çakallar çetesinin yöntemlerini çağrıştıran bu yönteme fena halde kapalıyım.
Sadece iki kişiyi ya da üç kişiyi ilgilendiren bir konu...
Bana ne? Bize ne?
Tam olaya böyle yaklaşacakken...
Aykut Erdoğdu’nun nüfuzunu kullanarak yeni eşini CHP’de önemli bir makama seçtirmesi meselesiyle karşı karşıya kaldım.
Telefon görüşmesinde böyle bir bölüm vardı.
İşin bu kısmı maalesef özele girmiyordu.
“Bunu ne yapacağız, bunu ne yapacağız?” deyip durdum.
Özele girmeme kaygısı ile siyasi nüfuz kullanmaya tepki gösterme gerekliliği arasında gidip geldim.
Tekrar başa dönüyorum:
- Tamam, özel hayatlar üzerinden bel altı vuruşlara karşıyız.
- Tamam, mahrem telefon görüşmelerinin ifşa edilmesinden hoşlanmıyoruz.
- Tamam, bu tür skandalları siyasetin malzemesi yapmamak gerekir.
Hepsine tamam.
Ama yine de siyasetçilerimizin de kendilerine bir çekidüzen vermeleri gerektiğinin altını çizmek durumundayız.