Eskiden dudak bükülürdü güçlü liderlik olayına.
“Ortak akıl varken güçlü liderlik de neymiş” denirdi.
Laf aramızda, ben de biraz böyleydim.
Güçlü liderlik, hiç sıcak ve çekici gelmezdi bana.
Hatta liderliğe bile ancak “eşitler arasında birinci” durumu söz konusu olursa tahammül edebilirdim.
Dikkat! Dikkat! Bu anlayış, artık dudak bükülen bir anlayış haline geldi. Kimse pas vermiyor bu anlayışa artık.
Güçlü liderlik, zaten yükselen bir trenddi ama özellikle Rusya / Ukrayna savaşı başladığından beri iyiden iyiye baskın eğilim haline geldi.
Merkel’i mumla arıyoruz mesela.
Bırakın Merkel’i, Trump’ı bile arar hale geldik.
Dünya “Güçlü lider! Güçlü lider!” diye inlerken...
Bizde ortaya çıkan altılı masa pozları, genel eğilime bayağı bir ters kaçıyor gibi.
Çünkü altılı masadan sembolik olarak...
“Birimiz tek başımıza güçlü lider profili çıkaramıyoruz. O yüzden altımız bir araya gelerek bir telafi mekanizması oluşturuyoruz” mesajı çıkıyor.
Altılı masanın böyle bir zaafı var gibi yani.
İKİNCİ DÜNYA SAVAŞI BELGESELİ İZLERKEN MIRILDANDIKLARIM
- Chamberlain amma da safmış yahu.