Gülşen, imam hatiplilere “sapık” deyince... Çılgın, gözü dönmüş ve fanatik muhaliflerin içlerinden geçirdikleri olası cümleleri yazıyorum:
Gülşen’e çok kızdım abi. Durup dururken adamlara mis gibi bir mağduriyet hediye etti. Adamları yeniden birleştirip motive etti. Ne vardı yani seçime kadar bekleseydi? Ne vardı devranın dönmesine kadar sabretseydi? Nasıl olsa seçimden sonra motorları mavilikleri süreceğiz ve hep beraber alayına ağız dolusu söveceğiz. Nedir bu acele? Bir dur. Bir sabret. Şurada kalmış 10 ay. Sık dişini. Bugünden sövüp de adamlara mağduriyet ekmeği yedirtmenin ne gereği var? Anlamıyorum ki!
Ürkütmeyeceksin adamları abi. “Yandım Allah” diyerek yeniden konsolide olmalarına meydan vermeyeceksin. Seçime kadar her şeylerine “he he” diyeceksin. Helalleşme falan numaraları çekeceksin. Seçim zaferi gelince nasıl olsa her şey serbest olacak. Güzel günler gelecek, güneşli güzel günler. Sahneye çıkan her şarkıcımızın bunların tümüne gönül rahatlığıyla “sapık” diyebildiği şahane günler.
Gülşen, tabii ki doğruyu söyledi abi. Ama zamanlama hatası yaptı. Acele etti. Zaferi beklemedi. Yoksa söylediğinde bir sorun yok. Kaç defa dedik, yeni sistemde bir oyun bile önemi var. Biz boşuna mı Davutoğlu’nun, Temel Dede’nin, Babacan’ın ağız kokusunu çekiyoruz? Bütün derdimiz karşı taraftan tırtıklanacak birkaç oy. Şimdi o oyları ürkütüp kaçırmanın sırası mı? 10 ay yahu 10 ay. Çok uzun zaman değil. Bekle biraz. Bekle o günler gelsin yani.