İsveç’te Kuran yakan şu manyağı, fazla mı ciddiye alıyoruz acaba?
Bu pespaye adam, şu anda “Yaptığım bir eylemle koca İslam dünyasını nasıl da rahatsız ettim” diyerek böbürleniyordur mutlaka.
İşte ben buna fena halde bozuluyorum.
Zerre kadar dikkate almasak bu adamı nasıl olur? “Deli” deyip geçsek ya da “Cehennemin dibine kadar yolun var” diye fısıldamakla yetinsek?
Ve böylece bu manyak, hiçbir şey elde edememiş olmanın çaresizliğiyle tasını tarağını toplasa ve defolup gitse.
Böyle diyorum ama aslında benim de öfkem tepemde. Adamın küstah ve kibirli suratına bakınca bir hınçla doluyorum.
Yaşadığım tam olarak şöyle bir şey:
Manyağa sinirlenmek ama sinirlenmenin manyağın işine geldiğinin de farkında olmak.
Sinirleniyorum ama minnacık bir meczup bozuntusunun, koskoca İslam dünyasını bu kadar kolay ayağa kaldırabiliyor olmasından da rahatsız oluyorum.
Ne yani?
Biz şimdi dünyanın dört bir yanında ortaya çıkabilecek her türlü manyağın yaptığı çeşitli münasebetsizlikler karşısında sürekli hop oturup hop mu kalkacağız?
Bu böyle nereye kadar gidecek?
Kışkırtıcılığın bu denli yankı uyandırabilmesi, alçak kışkırtıcıları daha da enerjik hale getirip palazlandırmaz mı?
Çok iyi hatırlıyorum:
Salman Rüşdi’nin “Şeytan Ayetleri” kitabına karşı İslam dünyasının dört bir yanında müthiş gösteriler yapılmıştı. İstanbul’da yapılan gösteriye ben de katılmıştım. Şahane bir eylem olmuştu.
Şimdi geriye dönüp baktığımda kendi kendime şunları söylüyorum:
Keşke o lanet kitabı, bu kadar çok ciddiye almasaydık. Keşke çöp sepetine basket yapsaydık. Keşke Humeyni o fetvayı yayınlamasaydı. Keşke görmezden gelseydik o metni. Keşke yazarına bu kadar büyük şöhret kazandırmasaydık. Keşke Selman Rüşdi denilen adamı, yaptığı saygısızlıkla baş başa bıraksaydık.
“Vakar”, İslam’ın çok önem verdiği bir kavram.
“Daha vakur bir tutum nasıl olur?” sorusuna cevap aramamızın vakti geldi de geçiyor sanırım.