- BİR: Yaşam tarzı farklılıkları üzerinden dövüşmeyi, kültürel farklılıklar üzerinden mücadele etmeyi bir türlü terk edemediler.
- İKİ: Zihinsel olarak esaslı bir dönüşüm geçirmek yerine hep yüzeysel söylem değişikliklerine gittiler.
- ÜÇ: “Bu iktidar giderse Türkiye çok daha büyük atılımlar yapar” duygusunu, vatandaşa bir türlü hissettiremediler.
- DÖRT: Her kim iktidar karşıtıysa hiçbir sorgulamaya tabi tutmaksızın anında yanında oldular.
- BEŞ: Ne büyüyen ne de küçülen CHP’nin muhalefet siyasetini domine etmesinden kurtulamadılar. Alternatif bir parti çıkaramadılar.
- ALTI: Projeciliği küçümsediler. Yol yapmayı horladılar. Köprü yapmayı önemsizleştirdiler. Yani hizmet siyasetinin etkisini kavrayamadılar.
- YEDİ: “Seçimde yenilen genel başkan gider, yenisi gelir” yaklaşımından hep uzak durdular. Seçimlerde yenileni tekrar tekrar sahaya sürdüler.
- SEKİZ: Sürekli iktidarın içine düştüğü krizlere bel bağladılar. Kendilerini esaslı bir alternatif olarak sunamadılar.
- DOKUZ: İçlerinden aşırı gidenlerin 21 yıldır sergilediği nefreti, kini, küçümsemeyi, alaycılığı hiçbir zaman mesele etmediler.
- ON: Dış politikada “Türkiye yanlısı” özgün bir muhalefet dilini oluşturmayı bir türlü beceremediler.
- ON BİR: İyiye iyi, kötüye kötü diyen hakkaniyetli bir yaklaşım çabasının içine hiçbir zaman giremediler.
- ON İKİ: Sosyal medyaya egemen olmanın, Türkiye’ye egemen olmak anlamına geldiği yanılsamasına kapıldılar.
- ON ÜÇ: Ne zaman iktidar umudu doğsa... Anında rövanş, intikam rüyaları görmeye yatkın bir yaklaşımın kabarmasına engel olamadılar.
- ON DÖRT: Kendilerine güvenmediler. Tezlerine güvenmediler. Sürekli gizli / açık partnerler aramaya kalkıştılar.
- ON BEŞ: “Liderlik” ile “taban” arasında oluşan uçurumu yok edemediler. Lider, tabanını değiştirip dönüştüremedi.
- ON ALTI: Her şeylerini “Erdoğan nefreti” üzerine inşa ederek sürekli Erdoğan’ın değirmenine su taşıdılar.
- ON YEDİ: AK Parti’yi terk eden ama AK Parti’den küçük ya da büyük herhangi bir parça koparamayan kişileri baş tacı ettiler.