Küçük küçük bir sürü yazı. Arada fotoğraflar, karikatürler. Yarım sayfaya yayılan bir alan. Bugünlerde epey revaçta olan bir yazı formatı bu.
Bu format, Hıncal Uluç formatıdır.
O geliştirdi, o ilerletti, o sınırlarını zorladı, o çeşitlendirdi, o tam sayfaya yaydı.
Ve bu formatın babası oldu.
Korona günlerinin son demlerinde Hıncal Uluç ve Bedri Baykam’la buluşmuştuk. Hünkar’da yemek, sonra bir resim sergisi. Şahane bir sohbetti.
Ben format itibarıyla kendimi onun paltosundan çıkmış hissediyorum.
Formattan ustamdır yani.
Yıllardır izlerim Hıncal Uluç’u.
Bazen gıpta edip “Ne güzel yazmış” diyerek... Bazen yüzümü buruşturup “Bu da yazılır mı yahu” diye tepki göstererek... Bazen eften püften meseleleri dünyanın en büyük meselesiymiş gibi yazmasına şaşırarak... Bazen geliştirdiği Hıncal prensipleriyle kafa bularak.
“Bana kahvaltı borçlusun” dedi. Gerekçesi sağlam ve tutarlıydı ama unuttum. Pera Palace’ta şahane bir kahvaltı sohbeti yaptık. Bu fotoğrafı da ben çektim.
Kayıtsız kalınamazdı Hıncal Uluç’a.
En büyük başarısı da buydu.
Herkesin “a” dediğine “b” derken dikkat çekme numarası mı yapıyordu?
Kendisiyle yaptığım sohbetlerde hiç de numara yapmadığını fark etmiş ve çok şaşırmıştım.
Adam olanca samimiyetiyle inanıyordu yazdığına.
Çok daha eski günler. Bizim Mert buldu bunu internetten. Nerede, nasıl çekildiğini bile hatırlamıyorum.
Ve cesurdu.
Şunu küstürürüm, bunu kızdırırım, çok tepki alırım falan...
Lügatinde yoktu bunlar.
Çok takdir ettiğim bir tarafı da şuydu:
İlerlemiş yaşına rağmen yazıdan ve hayattan hiç kopmadı. Frene hiç basmadı. İzledi, yaşadı, yazdı.
Ta ki son rahatsızlıkları kendisini durdurana kadar.
Bugün Türk basınında köşe yazarları...
- Hayatın her alanında kalem oynatabiliyorsa.
- Popüler kültür alanını da en az siyaset kadar ciddiye alıyorsa.
- Tiyatro, resim, konser gibi alanlara dalabiliyorsa.
- Trafikte gördüğü bir çarpıklığı araba plakası vererek yazı konusu yapıyorsa.