Latif Demirci’yi kaybettik.
Bu cümlenin açılımı şöyledir:
Çok büyük bir sosyoloğumuzu, çok büyük bir sanatçımızı, çok büyük bir tipleme ustamızı, çok büyük bir gözlemcimizi, çok büyük bir mizahçımızı kaybettik.
Kayıp, sadece Hürriyet’in kaybı değil.
Kayıp, Türkiye’nin kaybı.
Günlük gazete karikatüründe...
Bir devrim yarattı Latif Demirci.
Şehirli bir bakış, modern bir yaklaşım, zekice bir hınzırlık... Bunları getirdi gündelik gazete karikatürüne.
Latif Demirci’den sonra günlük gazete karikatüründe...
Zarafetten uzaklık, hırtlık, öfke, aşırı politikleşme, mesaj kaygısı içinde boğulma, çizgiyle hakaret falan... Tuzla buz oldu.
Latif Demirci’nin getirdiği bu standart, kolay ulaşılabilir bir standart değildi.
O yüzden muadili çıkmadı. Yıllarca çıkmadı.
“Yeri doldurulamaz” diye bir klişe var ya... Latif Demirci’nin bıraktığı boşluk, gerçekten doldurulabilir cinsten bir boşluk değil.
LATİF’İN DÖRT ÖZELLİĞİ
- BİR: Ahalinin gündeminden gram ayrılmaz ama aynı zamanda alabildiğine şehirli ve modern.
- İKİ: Gündelik hayatın tam göbeğinden çizer ama asla kör gözüm parmağına gitmez, süper ince görür.
- ÜÇ: Sakin, hırtlığa zerre kaymayan, kuşatıcı ama aynı zamanda hınzır, cuk oturtan, zekâyı harekete geçiren bir mizah.
- DÖRT: Bir plaza kızını çizerken nasıl şefkatliyse... Cami bahçesinde ikindiyi bekleyen bir hacı amcayı çizerken de öyle şefkatli.
BİR KLAS DOST
ÖNCEKİ gün öğle vakti. İhsan Yılmaz aradı. “Latif’i hastaneye kaldırmışlar. Durumu kritikmiş” dedi. O andan itibaren elimizden gelen her şeyi yaptık. Bütün arkadaşlarımız ellerinden geleni yaptılar.
Bu arada sağ olsun Osman Müftüoğlu Hoca’nın kıymetli yönlendirmeleri oldu. İstanbul Valisi Ali Yerlikaya devreye girdi. Sağlık Bakanı Fahrettin Koca, elinden geleni yaptı.
Fakat olmadı.