Türkiye koalisyon işini beceremiyor... Bu denendi, görüldü, tescil edildi.
İsmet Paşa, olanca haşmeti ve 27 Mayıs’çıların bahşettiği “haklılığı”yla (!) kalkıştı işe, “toplumsal uzlaşma” adına ezeli ve ebedi rakibiyle bir koalisyon hükümeti kurdu; bir anlamda Başbakanlığa tamah etti.
Bir “fiske”yle devrildi.
Başlangıçta iyi niyetli bir görüntü vermişti. “Geniş temsil” filan gibi laflar ediyordu. Ama Yassıada mağdurlarına yönelik sert ve katı tutumu, zaten var olmayan “iyi niyeti” konusunda kuşkular uyandırdı. İşini bitirdiler...
Üstelik başarısızdı.
Enflasyonu indiremedi.
DP’nin başlattığı yatırımları sonuçlandıramadı.
İşsizliği önleyemedi.
Kardeş kavgasına son veremedi.
Dahası, 61 anayasasının kurumsallaştırdığı vesayeti, daha da “kurumsal” hale getirdi.
Kısacası, başarısızdı.
Sayılabilirse, tek başarısı, Aydemir darbesini püskürtmüş olmasıydı... Ki, bunu da İsmet Paşa’nın başarı hanesine yazamıyoruz. Çünkü, “karşıt fraksiyon” daha güçlüydü Talat Aydemir’i bastırarak kendi namusunu (yani, yaptığı kaçak anayasanın) namusunu kurtardı
Demirel de başaramadı.
Denilebilirse, yüzüne gözüne bulaştırdı.
Çünkü “uzlaşma”ya değil, “cepheleşmeye” dayalı bir koalisyon hükümeti kurdu; ismini de, cephe siyasetinden mülhem, “Milliyetçi Cephe Hükümeti” koydu. Bir süre sonra, bunun ikincisini deneyecek, başarısızlıklarına “başarısızlık” ekleyecektir.