Ülkemizi ziyaret eden Merkel, Ankara’daki menfur terör saldırısından bahisle vicahen taziyelerini sundu ve yalandan da olsa teröre karşı savaşta Türkiye’nin yanında olduklarını söyledi.
Esasında “de” bağlacını kullanmalıydım:
Merkel de...
Daha önce başkaları (başka liderler) aramıştı çünkü. Hollande’ından Obama’sına, birçok isim... Cumhurbaşkanı Erdoğan’la Başbakan Davutoğlu’nu arayıp taziyelerini sunmuşlardı.
Hayır, Demirtaş’ı aramak kimsenin aklına gelmemişti.
Böyle bir usül yoktu.
Saldırı, (hangi siyasal inanıştan insanlar zarar görmüş olursa olsun) doğrudan Türkiye’ye ve Türkiye’nin istikrarına yönelikti. Taziye için muhatap da, doğrudan (ve doğal olarak) Erdoğan’la Davutoğlu’ydu.
Nitekim öyle oldu.
Saldırıda hayatını kaybedenler, Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin vatandaşları olduğu için, dünya liderleri doğrudan (ve doğal olarak) Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin yöneticilerini aradılar.
Sözü, bir önceki Cumhurbaşkanımız Abdullah Gül’ün taziye telefonuna getirmek istediğim anlaşılmıştır.
Hayır, Gül “dava arkadaşlarım” dediği Erdoğan’la Davutoğlu’nu aramadı. Selahattin Demirtaş’ı aradı. Üzüntülerini bildirdi. Taziyelerini sundu. Karşılığında da okkalı bir “Allah razı olsun” aldı.