Başkalarına “cahil” deme önceliğini elinde bulunduran bir güruh var.
Hırslarından, seviyesizliklerinden, düpedüz kinlerinden türettikleri “duygu”yu “gerçeklik” diye yuttururlar ve sadece nevrozlarıyla yaşarlar.
Bu duygu durumunun hangi gerçekliğe tekabül ettiğini (nihai olarak bize ve topluma ne anlattığını) soranlara da “cahil, oportünist, profesyonel Reisçi, tetikçi, ezik, zavallı” diye saldırırlar.
İsimleri “saygın entelektüel”dir.
Kötücüllüklerini de, nereden tevarüs ettikleri belirsiz saygınlıklarıyla maskelerler.
Başkalarını cahillikle, bilgisizlikle, haddini bilmemekle suçlarlar ama basit bir Türkçe kaidesini bilmezler.