İstihbaratçı yaklaşımı, terör örgütlerinin varlığını dış desteğe bağlar. Belirleyici bir irade olmaksızın, hiçbir örgüt (buna kaçakçılık örgütleri de dâhildir) yaşayamaz.
Terör, kısaca “terörist” diye adlandırdığımız kişilerin (grupların) başvurduğu bir “kendini ifade etme yöntemi”, bir siyasal mesaj aracıdır ve çoğunlukla “öldürmeyi, korkutmayı, yıldırmayı, tavizler koparmayı” hedeflemektedir ama sadece bu mudur?
Daha önce de yazmıştım; “PKK niçin silah bırakmaz, PKK niçin tasfiye edilmez?” sorusunun cevabı olarak. İkinci baskı olacak ama hatırlatmanın tam zamanıdır:
Terör, evet, kimilerine göre bir kendini ifade etme yöntemidir ama aynı zamanda çalışanları, finansörleri ve patronajı olan ciddi bir sektördür...
Bir ticari faaliyettir aynı zamanda...
Üstelik bu enstrümanı kullanan/kullanabilen odaklar (güçler, örgütler, devletler) açısından getirisi oldukça yüksek bir ticari faaliyet...
Biz sığ ve rasyonel (çoğu zaman da duygusal) aklımızla, terör örgütlerinin, “tek başına” ve “yalıtılmış” yapılar olduğunu düşünürüz. Oysa bu tür örgütlerin tek başına yaşama şansları yoktur. Her zaman bir muharrik güce, bir iç ve dış desteğe, bir manipülasyon iklimine ihtiyaç duyarlar ve esasında ayakta kalmaları buna bağlıdır.