Son yılların en büyük “gazeteciliğine” Cumhuriyet gazetesi genel yayın yönetmeni Can Dündar imza atmıştı; Türkiye’nin IŞİD örgütüne (bir diğer deyişle DAEŞ’e) silah gönderdiğini belgelemişti.
İyi yapmıştı da, bu “gazetecilik”te biraz problem vardı sanki. Çünkü kanıtlar biraz çürüktü. Daha doğrusu, ortada “kanıt” diyebileceğimiz bir kanıt yoktu.
İşin içinde TIR’lar vardı, bu TIR’ların MİT’e ait olduğu biliniyordu ama Can Dündar bu araçlarla ne sevk edildiğini, sevkiyatın nereye ve kimlere yapıldığını açıklayamıyordu.
Sevkiyatı yapan “el” belliydi... MİT’ti diyelim...
Peki, adres neresiydi?
TIR’lar savcılık marifetiyle yolundan alıkonulmasaydı, son durak neresi olacaktı? Geçiş gümrükten mi sağlanacaktı? Gümrükten kazasız belasız geçen TIR’ları (eğer sınır ötesine geçecekse) “karşı tarafta” kim karşılayacaktı? Daha da önemlisi, “karşı taraf” kimlerin kontrolündeydi?
Bir de “tutanak”tan bahsediyordu Can Dündar.
TIR’lara yapılan baskınla ilgili bir “tutanak” düzenlenmiş...
Bunu düzenleyen “el”i biliyoruz. Fakat tutanaktaki “Bu TIR’lar IŞİD’e silah götürüyordu” mealindeki ifadenin oraya nasıl girdiğini bilmiyoruz. Bunu savcılar da bilmiyor, MİT mensupları da bilmiyor, baskın mahalline intikal eden Valilik de bilmiyor...
Bu ifadenin “baskın”ın hangi aşamada tutanağa eklendiği de bilinmiyor.
Baskın savuşturulup geçiş sağlandıktan sonra TIR’ların nereye gittiği, yükünü nerede boşalttığı da bilinmiyor.
Hiç kimsenin bilmediği bu bilgiyi Can Dündar (ve tabii paralel cenahtaki arkadaşlar) biliyor olacak ki, “mal teslim adresi” olarak DAEŞ’i gösterip duruyorlar.
Önceki gün gazetelerde bir haber çıktı.
Bu haber Cumhuriyet’te de yer alıyordu elbette.
Habere göre, Amerika ve Türkiye DAEŞ hedeflerine ortak hava operasyonu düzenlemiş. (Haberin ayrıntısında, Dışişleri yetkililerinin ağzından, Amerikalılarla ortak operasyon için “işbirliği” yapıldığı bilgisi yer alıyordu.)