Etyen Mahcupyan, 2009 yılında "Rejimler nasıl yıkılır" başlığı ile uzun bir yazı yazmıştı. O tarihlerde henüz o taraf bu taraf yoktu. Bize demişlerdi ki, gaddar rejim veya rejimi sahiplenenler yıkılmamak için, ayakta kalmak için Ergenekon üzerinden her türlü melaneti sergiliyor. Acımasız metotları var. Bunları da temizledi mi önümüz düz.. Hepinizin yüzünde gülücükler açacak.. Aradan geçmiş 7 sene. Bir kere daha dönüp o günlere bu tespitler üzerinden bakınca ne görüyoruz? Bütün yollar Roma'ya mı çıkıyormuş, o gün yanlış mı anlamışız, bugün doğru mu anlıyoruz.. Birkaç sene daha geçince aa yine yanlış anlamışız mı diyeceğiz.. Anladığım kadarıyla sizin kafanız benimki kadar karışık değil. Çok çalışmaktan olabilir. Çok çalışanların oturup düşünmeye vakti olmaz.
...
* Adil olmayan, özgürlüğü kısıtlayan, eşitsizlikleri besleyen, birbirini tanıma ve birlikte yaşama eğilimlerini suiistimal eden rejimlerin bir anda yıkılmasını psikolojik olarak isteriz. Mazlumun haklarının verilmesini, zalimin diz çökmüş hâlini görmeyi hayal ederiz. Ancak bu tür dramatik olaylar rejim değişiklikleri açısından genel kuralı oluşturmazlar.
* Aklımızda yıkımı ima eden sembolik olayları saklasak da, aslında rejimler genellikle değişen şartlara adapte olamamanın sonucu olarak tedrici bir biçimde yıkılırlar.
Bu hüzünlü bir süreçtir..
...
* Yıkılmakta olan rejimin imtiyazlı konumda olan sahipleri önce buna inanamaz, eski alışkanlıklarıyla kibirli duruşlarını sürdürürler. Ne var ki toplum giderek onları farklı bir zihinsel kalıp içinden algılamakta ve 'arkaik' duruş ve tavırlarını her geçen gün daha da yadırgamaktadır. Bu durum imtiyazlı kesimde öfkenin ve karşı mücadelenin kapısını açar. Gidilen yolun iyi olmadığı bellidir... Acilen bir tedbir alınması, statükonun konsolide edilmesi gerekmektedir. Oysa şartlar güç kullanımını, otorite sahiplerinin yumruklarını toplumun tepesine doğru sallamalarını engellemektedir. Dolayısıyla daha ince taktiklere, manipülasyonlara ihtiyaç vardır...