Dün, halim selim, mahzun ve masum bir tanıdığım, "Aslına bakarsan Avrupa'daki terör olayına sevindim" deyince şaşırdım. Ve bir şey farkettim: Biz söylediklerimizi değil, gizlediklerimizi, bastırdığımız duyguları, şuuraltımızdakileri örtüştürebildiğimiz nispette bir arada yaşayabiliriz. Bu işte samimiyet nasıl olur, bilmiyorum. Böyle bir talep var mı onu da bilmiyorum. .... Hatırlıyorum: Çeçenistan Rusya ile savaşırken, Çeçenlerin eylemi Türkiye'de terör olarak kabul edilmezdi. Bırakın kabul edilmesini, Anadolu'nun herhangi bir yerinde bir vatandaş çıkıp, "Yahu bunların eylemi de düpedüz terör" demeye kalkışsaydı oracıkta linç edilirdi. Gazzeli'nin eylemini de Türkiye'de terör olarak anlatamazsınız. "Sebebi şudur budur, işin aslı öyle değil böyledir" konusunda çok şey söylenebilir. Sonucu söylüyorum: Terörist dedirtemezsiniz. Başka ülkelerde de bu işin tersi doğrudur. Siz, terör örgütü dediğiniz zaman onlar ne dediğinizi bile anlamazlar. Başka türlü görürler. PYD örneği. Veya Suriye'de rejimle savaşan gruplardan bazılarının bazı yerlerde kahraman olarak görülmesi, bazı yerlerde terör örgütü muamelesi görmesi gibi. IŞİD'in terör örgütü olduğunu Türk kamuyu çok geç farketti.