Geçtiğimiz hafta sonu, farklı bakanlıklarda “FETÖ soruşturması”nda etkin konumda olan bazı isimlerle görüştüm. “Aman mağdurlar olmasın, kılı kırk yaralım, at izi it izine karışmasın, sapla saman karışmasın” noktasında tıpkı Cumhurbaşkanı ve Başbakan gibi duyarlıydılar. Ama devletin bu yapıdan temizlenmesi konusunda da duyarlı olarak, karşılaştıkları olaylardan dolayı, mağdurlarla mağdur rolü yapanlar arasında ayrım yapmanın zorluğunu da görmüşlerdi.
- Mesela bir mağdur edebiyatı vardı gerçekten. “Mağduriyeti Ak Parti ve Tayyip Erdoğan’la savaşın bir parçası” gibi görüp, bir anlamda “geniş cephe” politikası uygulanıyordu. Bunlar mağduriyetten kurtulmaktan çok, mağduriyetin gündemde kalmasını amaçlıyorlardı. Böyle bir durumda, devletin bunu mağduriyet gibi değil, savaşın parçası gibi okumasından daha tabii bir şey olamazdı.
- O yapıya bağlılığını sürdürüp, mağduriyet söylemiyle devlete yeniden dönmeye çalışanlar da devletin mağduriyet çerçevesinde mütalaa edemeyeceği bir durumdu. Çünkü devlet, bu yapı ile her türlü her seviyede aidiyetin problem olduğu kanaatindeydi. Bir şoför bile olsa, “güven” sorunu gündeme gelmekteydi. Çünkü Yapı, tüm elemanlarını adeta yabancı bir devletin istihbarat elemanı haline getirmişti. Bunu bir ara Mustafa Yeşil’le ilgili bir olay vesilesi ile anlatmıştım. Mustafa Yeşil “Başbakan bir operasyon emri vermiş, orada bulunan hakşinas bir kişi de bu operasyonu hedef kişilere bildirmiş” diyordu.