İki gün önce “Vah benim üniversitelerim” diye yazmıştım. Çocuklarımızı, maaş aldığı devletini “Kürtlere ve bölge halkına karşı katliam uygulamak” ve “bilinçli sürgüne göndermek”le suçlayan bir akademisyen topluluğuna emanet ediyorduk. Böyle bir bildiriyi 1128 kişi imzalamıştı “akademisyen” titri ile. Bu rakam, “Böylesine bir kalabalığız” mesajı veriyordu ama bir başka gözle bakıldığında “Üniversitelerimizde böylesine bir fesat birikimi var” anlamı çıkıyordu.
Atilla Yayla dün, Yeni
Yüzyıl’da “Akademik körlük mü ön yargı
mı?” başlığı ile akademisyenleri sorgulayan bir
yazı yazdı. Yazıda önce “Akademisyenlerin ülke
meselelerine hassaten Güneydoğu’da yaşanan drama duyarlı olmasının
gerekliliği”ne işaret ediliyor sonra
da, “Bununla beraber” diye başlayıp
yine “Akademisyen” olarak PKK terörü
konusunda duyarsızlığı sorgulayan çok güzel sorular soruluyordu.
Aslında başlık o bildiriyi “akademik körlük ve ön
yargı” gibi iki negatif tanımlamaya mahkum
etmişti. Bence bu iki tanımlama bile akademik incelik taşıyordu,
doğrusu “ön yargı”nın içine kötü niyeti de
koymak gerekiyordu.
Şunları okuyalım:
“Adı geçen operasyonlar ne zaman ve niçin başladı? Hendekler kazılmış ve mahalleler silahlı PKK’lılarca işgal edilmemişken sırf bölge halkına eziyet olsun diye mi operasyonlara girişildi? Yani bir tarafta ağır silahlar kullanan güvenlik güçleri öbür tarafta elinde çakı bile bulunmayan “sivil vatandaşlar” mı var? Eğer öyleyse nasıl oluyor da günlerdir mahalleler tam kontrol altına alınamıyor? Çok sayıda güvenlik görevlisi ve PKK karşıtı vatandaş hayatını nasıl kaybediyor?
“Halk savaşı isteyen, savaşı şehirlere taşıyacağını ilan eden, çatışmasızlığı bitiren ve seri cinayetler işleyen, mahallelere hendek kazan ve ilçeleri işgal etme planları uygulayan PKK’nın olaylara hiçbir dahli yok mu? PKK bölge halkını hangi hakka dayanarak günlük hayatından kopartabiliyor? Bölge halkı hendeklerle akamete uğratılmış bir hayat mı sürmek istiyor?
“Devlet vatandaşlarına şiddet uyguluyor deniyor. Hangi vatandaşlarına? Eline silah almış, mahalle halkını kendine esir etmiş, talimatlarına uymayanları öldüren vatandaşlarına mı? Devletin görevi masum vatandaşlarını korumak için bu kriminal tipleri etkisiz hâle getirmek mi, mahalle halklarının kaderini onların eline teslim etmek mi?
“Çoğu soldan gelen bu akademisyenlerin problemi şiddeti prensip olarak dışlayamamaları. Sevdikleri şiddet var sevmedikleri şiddet var. Bu yüzden bildiride PKK şiddeti ve PKK’nın suçları konusunda tek satır yok. Demek ki PKK bir azizler hareketi; tarihinde cinayet, katliam zulüm hiç bulunmuyor.”
Bunlar da bir akademisyenin değerlendirmeleri. Peki nasıl oluyor da, bir akademisyen “Devlet Kürtlere ve bölge halklarına katliam yapıyor” diye bildiri yayınlayıp, ötekisi, “Orada PKK terörü olmasa devlet operasyon yapar mıydı?” diye soruyor?
Bence bunun çok açık bir cevabı var: Kafaların ve yüreklerin farklılaşmış olması.
Birisi Türkiye’yi kafasından ve yüreğinden silmiş, yerine öfke ve kin doldurmuş, ötekisi en azından akademik insafa ve iz’ana sahip.
Kendi ülkesini insafsızca vuran o bildiri üzerine dün bir gazete manşeti vardı ki, yine kendi ülkesine karşı insafsızlıktan öte bir kini yansıtıyordu. Cumhuriyet gazetesinin Sultanahmet’teki saldırı üzerine attığı cinayet niteliğindeki manşet: “Katliam ülkesi” Yanına kana bulanmış bir Türkiye haritası ve “En kanlı saldırılar” başlığı altında Ankara (100 ölü), Diyarbakır (3 ölü), Şanlıurfa (Suruç olmalı - 33 ölü) Reyhanlı (52 ölü) ve İstanbul (10 ölü) ifadeleri konulmuş.