Mü’minlerin birbiriyle ilişkisinin ancak kardeşlik ilişkisi olabileceğini konuşmak... Dargınların barışmasını konuşmak...
Mü’minlerin bir duvarın tuğlaları gibi birbirini güçlendirdiğini konuşmak...
“Allah’ın ipine sımsıkı sarılma”yı, dağılıp parçalanmamayı konuşmak...
“Allaha sımsıkı sarılma”yı konuşmak...
Birbirini yıkayan iki el gibi olmayı konuşmak...
Rasulullah Efendimizin “Tebessüm sadakadır” tembihini konuşmak...
Birbirimizi gıyabımızda olumsuz şekilde anmamayı, bunun kerdinişini öldürüp etini çiğnemek gibi tiksindirici bir şey olduğunu konuşmak...
Her grubun kendi elindekiyle birbirine karşı öğündüğü kalbleri darmadağınık olmuş topluluklar haline gelmemeyi konuşmak...
“Siz bir ateş çukurunun kenarında, birbirinize düşmanlar idiniz, Allah’ın lütfu ile kardeş oldunuz”u konuşmak...
Allah Teala’nın nazargahı olan bir gönlün yıkılmasının Ka’beyi yıkmaktan daha beter bir günah olduğunu konuşmak...
Yunus’tan mısralar okumak gönül yıkmak üzerine...
Bayram günleri namaz öncesinde cami kürsülerinden verilen vaazlarda en çok “küsleri barıştırmak sözcüklerini sevmişimdir. O sözlerin yürekleri yumuşattığını, ne bileyim ben, sabah vakti o namaza gelip de evinde eşiyle kavgalı olan ve dönünce yumuşamış yüreklerle birbirine sarılacağını düşündüğüm insanlar vardır saflar arasında... Akrabalar vardır aylarca yıllarca konuşmayan üç kuruşluk miras kavgaları yüzünden... Çıkılır camiden, yolda karşılaşılır ve buruk tebessümlerle de olsa el sıkışılır, tebrikleşilir...
Cami yürekleri ısıtır, diye düşünmüşümdür.
Bilmem sizler ne düşünüyorsunuz şu zamanlarımız için? Ülkemizdeki iklim için, İslam dünyasındaki iklim için?
“Kardeşlik üzerine” söylenecek sözlerin mü’minlerin yüreğine düşmediği bir iklim tedirginliği sizlerin de yüreğinizi dağlıyor mu?
Mesela “Allah’a sarılmak” ne zdemek, anlaşılıyor mu şu sıralar inananlar dünyasında?