Bugün cemaat ya da tarikat diye bildiğimiz camia ile “dostça” sohbet etmek istiyorum. Böyle bir “dostça” sohbeti Gülen camiası ile yaptım, kimse duymadı, dinlemedi.
1997 – 28 Şubat öncesiydi. Ofisimiz Cağaloğlu yokuşunda, hemen İstanbul Valiliğinin alt kısmındaydı. Caddeyi yukardan görüyorduk. Aşağıdan “Tak… Tak…Tak..” diye sesler geliyordu. Camlara doluştuk. “Aczmendiler” yürüyordu. Kendilerine özgü kıyafetleri içinde, ellerinde “Asalar”, tam da Valiliğin yanından Cağaloğlu’na doğru ilerliyorlardı. “Tak, tak” sesleri, asaların parke taşlar üzerinde çıkardığı seslerdi. Bir tür meydan okumaydı. Şaşırmıştık. Sonrasında “Müslüm Gündüz – Fadime Şahin vak’ası” ortaya çıkacaktı.
Gülen Camiasının yurt dışındaki okullara geziler düzenlediği günlerdi. Öyle gezilere gazeteci olarak ben de katıldım. Kazakistan’dan, Moskova üzerinden Saint Petersburg’a uzanan gezide, Saint Petersburg’da bir okul ziyaretindeyiz. Öğrenciler, Türk İstiklal Marşı’nı söylüyorlar. “Ne alaka?” diyorsunuz, Rusya’nın egemenliği altındaki Saint Petersburg’da...