Büyük iş çevrelerinin öteden beri gördükleri siyasi rüya, “Büyük koalisyon” rüyasıdır. AP - CHP, ANAP - CHP ve şimdi de Ak Parti - CHP koalisyonları. Batıcıdırlar, sermayelerine rağmen solcudurlar, din ile mesafelidirler, onun için liberal görünürler, CHP’nin bütün bunları temsil ettiğine inanırlar ama CHP’nin tek başına iktidar olma ümidi yoktur, tek başına sağ bir iktidardan da hep rahatsızlık duyarlar, onun için de istikrar sağlar gerekçesiyle büyük koalisyon aşkı ile yaşarlar.
7 Haziran’ın getirdiği parçalanmış yapı koalisyonu kaçınılmaz hale getirince o çevreler bir kere daha “Büyük koalisyon” aşkına sarıldılar; şimdi medya üzerinden partilere empoze ediliyor.
Bu çevreler gibi birçok çevrenin henüz siyasette gelinen noktayı çok doğru okuduğunu söylemek mümkün değil. Bir siyaset duayeninin tespiti şu:
“Erdoğan nefreti herkesin dünyasını o kadar bürümüş ki gelişmelerin nereye gittiğini görmüyorlar bir, koalisyon diye ağızlarına attıkları şeyin neye mal olacağının farkında değiller, iki.”
Seçim sonuçlarına bakıldığında siyasetin en keskin iki ucunun üstelik etnik temelli gerilim üzerinden oyunu artırdığı, merkezde sayılabilecek iki partinin oylarının azaldığı görülüyor.
MHP ve HDP’nin oyları artmış. Tıpkı Avrupa’da ırkçı partilerin oyları arttığı gibi.
Oyları artan iki partinin hakim özelliğinin etnik vurgu içinde siyaset yapmak olduğu biliniyor. Oy artışlarının etnik alandaki gerilimlerle ilgili olduğu da biliniyor. MHP Ak Parti’den oy alırken, bu mesele devrededir, HDP ne kadar “Türkiyelileşme” teması işlerse işlesin, ne kadar “sol - sosyalizm” iddiasında bulunursa bulunsun büyümesinin ana mecrası etnik istikamettedir.
Burada Ak Parti’nin etnik hiçbir vurguya yer vermeksizin Kürt vatandaşlarımızdaki yüksek oy oranının değeri de yeterince kavranmamış, “Erdoğan karşıtlığı” ile terörle iç içe büyüyen etnik Kürt ulusçuluğuna yatırım yapmaktan kaçınılmamıştır.