Asgari ücret görüşmelerine katılan asgari ücretli bir işçi söyledi o sözü: “Öğretmenler gününde öğretmene sınıfça hediye almak için 10 lira isteyen çocuğuma verecek param yoktu, borç alarak verdim.”
Türk – İş öyle yapmıştı bu yıl, asgari ücret görüşmelerine asgari ücretle çalışan biri kadın üç işçiyi getirmişti. Onlar anlatsın istenmişti bir asgari ücretlinin hayat mücadelesini.
Türk – İş Temsilcisi bile, asgari ücretlilerin nasıl yaşadığını, yaşayabildiğini anlatamazdı. Hükümet temsilcisi olarak orada bulunan bakan da asgari ücret dünyasını, dışardan tanırdı. Aynı şekilde işveren temsilcisi de… Belki işveren temsilcisi, asgari ücretle işçi çalıştırıyor olabilirdi, o da, verdiği ücretin kendisine kaça mal olduğunu ve bu durumda çarkı nasıl döndüreceğini hesap eder, o hesaplardan, mesela bir işçinin hanesinde ocağın nasıl yandığını görmeye fırsat kalmazdı.
Bir de o işler, yani çalıştırdığı insanın çoluk çocuğunun nasıl geçindiğinin kaygısı eski usta – kalfa geleneğinde kalmıştı. Aldığı ücretle geçinemeyen işçi gitse boşluğu binlerce işsizle telafi etmek mümkündü. Hele o göçmen işçiler…
Adını söylemeye gerek yok, işte o toplantıya katılan...