Bir gerekçe bulup doktor öldürüyoruz.
Bir gerekçe bulup kadın öldürüyoruz.
Bir gerekçe bulup yolsuzluk yapıyoruz.
Bir gerekçe bulup hukuksuzluk yapıyoruz.
Ben diyorum bütün bunlar insan kalitesindeki sorunla ilgili.
Bütün bunların insan kalitesine en fazla değer vermesi gereken bir siyaset kadrosunun 20 yıllık iktidarının ardından, hem de bir kısmını iktidar kadrolarının paylaşmasıyla gerçekleşiyor olması, belki en temel hassasiyet alanında sonuç alamamış olmanın, üstelik bir kısmına kapı aralamış olmanın göstergesidir.
Eğitim, diyorum, kültür diyorum, aile diyorum, gençlik diyorum, hukuk diyorum.
Bütün bu alanlar dökülüyor.
Bu alanların döküldüğü bir ülkede, insanlara sağlık taşıyan insanlar öldürülür, çocuklarının annelerine bıçaklar saplanır, devlet malı deniz yemeyen domuz diye bakılır, cezaevleri dolar, taşar, bu arada da hak gaspları hukuk düzeninin tabii görüntüsü haline gelir.
İnsan kalitesini yükseltmek.
İnsanı insan yapmak.
İnsanın içindeki canavarı zaptu rapt altına almak.
Nasıl olacak bu iş?
Bir İslam ülkesindeki insanların, diyelim başka, değer kaybına uğradığını düşündüğümüz ülkelerdeki toplumsal huzura, insana saygıya imrenir hale gelmesindeki çelişkiyi düşünebiliyor musunuz?
Yarın bizim, İslam toplumlarının büyük iki bayramından birisini, Kurban Bayramını idrak etmiş olacağız.
Bu bayram, adı üstünde Kurban Bayramı.
Her mevsimde kesilmekte olan hayvanlardan bir kısmı bugün, daha farklı bir manevi değeri yüklenerek kesilecek.
Tabii ki orada da insan kalitesi devreye giriyor. “Kurbana saygı”yı öğütlüyor bütün metinlerimiz. Cinayet işler gibi öfke salgını içinde kesilmez kurbanlar. Ama bu da bir idrak meselesi. İnsan kalitesi meselesi.
Ben vaktiyle “insan krizi” diye tanımladım bunu, böyle bir kitabım çıktı.
Dünün, bugünün sorusu şu:
Nasıl çıkacağız bu “insan krizi”nin içinden?