9 yıllık Ergenekon davası Yargıtay’da bozuldu. Kararın ayrıntılarını haber sayfalarında okudunuz. Ben bu davanın, Türkiye’de yargı - siyaset - medya - toplum ilişkileri açısından nasıl bir anlam taşıdığı üzerinde durmak istiyorum. Ergenekon ve bağlantılı davaların açıldığı günleri düşünelim. İddialar peşpeşe geliyor ve fırtına gibi esiyordu. Akşam kimi ekranlar korkunç iddialarla çalkalanıyordu. Davalar, davalar geldi. Sapır sapır tutuklamalar oldu. Genelkurmay Başkanı’nın “Terör örgütünün lideri” olarak suçlandığı durumlar ortaya çıktı. Ben o zaman, çıktığım TV programlarında delil değerlendirmesi yapmayacağımı, yargı sürecinin devam ettiğini, ancak Türkiye’de bir darbe geleneği bulunduğunu, o andaki davaların böyle bir darbe geleneği ile ilgisinin bulunup bulunmadığının anlaşılmasının önemli olduğunu söyledim. Aslında benim bu tavrım bile problemliydi. Çünkü “yargı süreci devam ediyor” demek bile, kimi haksız tutuklamalara meşruiyyet sağlamak anlamına gelmekteydi. Ama işin öteki tarafında da darbe geleneğini gözden uzak tutmak ve varsa askeri bir hareketliliğe göz yummak tehlikesi vardı. Eğer süreç, bu darbe geleneğini ortadan kaldıracaksa önemli bir misyon ifa edebilirdi. Ama kimseye haksızlık da yapılmamalıydı. Zaman zaman “Kurunun yanında yaşın da yanması riski”ne işaret ederek, kendimi dengelemeye çalıştım. Ama birçoğumuzun şimdi Paralel Yapı diye nitelenen ve o gün bütün bu davaları projelendirdikleri anlaşılan yani “kumpas” kurdukları ifade edilen grupla birlikte “vur abalıya” psikolojisi içine girdiği muhakkaktı.