Orada gök ekin biçilmiş gibi toprağa düşenler, “Bir hilal uğruna batan güneşler”, şehitler için...
Anadolu’nun yüreği yanıyor, kavruluyor. Her gün bir, iki, beş, on şehit haberi düşüyor anaların, babaların, eşlerin, evlatların yüreğine.
Şehirlerin yüreği yangın yeri. Maraş’ın, Kayseri’nin, Van’ın, Nevşehir’in, Adana’nın, Osmaniye’nin... Bir evladı daha düşmüş toprağa. Onbinlerce insan, bayrağa sarılı tabutun arkasında saf tutup “Helal olsun” diye sesleniyor içinden kopan çığ gibi bir sesle. Sonra tekbirlerle uğurlanıyor ebediyyete.
24 Temmuz 2015’ten bu yana başka bir “terörle mücadele” süreci başladı bu topraklarda.
Şunu söyleyeyim:
- Terör örgütünün hiç şansı yok. Orada yüreği çalınmış Kürt çocuklarını ölüm makinesi haline getirenler, bu toprağın insanını hiç tanımamış. Bu öyle kötü bir oyun ki, Kürt çocuğunu, askerdeki ana-baba bir kardeşini öldürmeye yöneltiyorsun. Bu öyle kötü bir oyun ki, kurguladığın militanını, otobüs durağında bekleyen teyzesini, halasını, kuzenini öldürmeye yöneltiyorsun. Ölüyorsun, öldürüyorsun, bütün varlığın ölüme ayarlanmış durumda. O çığırın mutlak sonu ölümdür, bunda şüphe yok.
Ama şehitler veriyoruz.
Dal gibi çocuklarımız düşüyor toprağa.
Bunlar oldu bu toprakların bin yıllık tarihinde.
Bu toprakların Malazgirt’i de var, Çanakkale’si de...
Bu son “terörle mücadele”nin seyrine bakıyorum, orada görev alan korucu, emniyet görevlisi ve asker... her çevreden çocuklarımız, bir başka ruh ikliminde yaşıyorlar.
Bunun adı şehadet iklimidir.
Çanakkale’den ruh nakli yapıp da gelmişler gibi.