"Yenikapı Ruhu” heyecan uyandırmıştı. Milli meseleler söz konusu olduğunda parti ayrımı gözetilmeksizin el ele veriliyordu. Söz konusu olan vatansa gerisi teferruattı.
Sonra “Yenikapı ruhu”ndan kopuşlar üzerine karşılıklı suçlama günleri geldi.
Aslında bu suçlamalar bile, en azından iletişimin kopmasından dolayı toplumda oluşacak tedirginliğin yabana atılmadığı hissini verme ve vebali ötekine yükleme çabasıydı.
Bizim toplumumuzda parti farkları kabul ediliyor ama bir yerde parti farklarının aşılması arzusu da devreye giriyor. Ortak acılar, ortak davalar, milli meseleler, vatan savunması vs... Milli maçlarda kulüp renklerinin aşılması da bununla ilgili, şehide hep birlikte gözyaşı dökmek de, şehit cenazesi arkasında yan yana saf tutmak da.
44 kişinin hayatını kaybettiği bir kundaklama... Toplumun her kesiminden can kayıpları... Türkiye’yi vuran terör.
Böyle durumlarda iktidar iktidar olarak duramıyor, muhalefet muhalefet olarak... Siyasi her cümle, şehit kanlarını ötelemek gibi anlaşılıyor ve siyaset yapana siyasi vebal yükü yüklüyor.
Başbakan Binali Yıldırım’ın, Beşiktaş’taki vahşetin ardından ve her bir şehit hikayesi için gözyaşlarının sel olduğu bir ortamda “Gelin Çankaya’da memleketi görüşelim” çağrısı, Ak Parti adına bir siyasi manevra gibi değil, bir devlet adamı adına “iyi” bir tavır olarak kayda geçiyor.
Toplum olarak bu tür buluşmalar yürekleri teskin ediyor. Toplum, bu buluşmalardaki iletişim dilinin çabuk değişeceğini biliyor ama gene de, zaman zaman liderlerin yüz yüze bakabilmelerini, birbirini dinlemelerini, bir memleket meselesi üzerinde aynı masa etrafında fikir teatisi (alışverişi) yapabilmelerini seviyor. Bu buluşmalarda, Ak Parti - MHP buluşması normal karşılanırken, farklı kutuplardaki partilerin (mesela Ak Parti ve CHP) liderlerinin buluşması daha bir önem kazanıyor.
Ben, Başkanlık – Cumhurbaşkanlık konusunu değerlendirirken de bu konunun dikkate alınmasının önemli olduğu düşüncesindeyim.