Bay Kemal, Ensar-Muhacir kardeşliğini anlamaz, bilmezdi; AK Parti, Suriyeli sığınmacılara din kardeşi olarak bakıyordu.
Açık kapı politikası, halka böyle anlatıldı. Din kardeşliğine dayandırıldı.
Türkiye’nin milyonlarca sığınmacıya niye ev sahipliği yapmak zorunda olduğunu, Bay Kemal işte bu yüzden anlayamazdı.
Dini gereklilikten ‘onlar’ın, iktidarın ötekileştirdiklerinin haberi nasıl olabilirdi ki!
‘Onlar’, bu ülkenin AK Parti’ye oy vermeyen vatandaşları...
Suriye’den, Afganistan’dan gelen sığınmacılarsa ‘biz’den..
Ensar-Muhacir kardeşliği, ‘biz’den olmayan kendi insanımız için geçerli değildi yani, muhalefet ve destekçilerini kapsamıyordu.
Kendi vatandaşlarınızı, din üzerinden ama partisine göre ‘biz’ ve ‘onlar’ diye ayıracaksınız...Göçmen meselesinde de bu dili sürdüreceksiniz...
Sonra da din kardeşliğine dayandırdığınız halde, sığınmacı politikanızın ters tepmesine şaşıracaksınız...
‘Allah Allah, Ensar-Muhacir söylemi neden tutmadı ki’ diye kara kara düşünecek bir yanı var mı?
BİZ-ONLAR AYRIMCILIĞINA HÂLÂ DEVAM
İktidarın 2019 seçim yenilgisi, halktaki sığınmacı rahatsızlığına bağlanmıştı.
Önemli bir rol oynadığı, hatta İstanbul’u tepki oylarının kaybettirdiği değerlendiriliyordu.
Ensar-Muhacir hamaseti, kazandırmaya yetmemişti.
Ondan beri iktidarın dili ve tavrı değişti. “İlanihaye bakmaya, beslemeye, barındırmaya mecbur muyuz, yok öyle şey” denmeye başladı.
Haziran seçimlerinin hemen ardındandı, ülke genelinde apar topar ‘huzur operasyonu’ başlatılmıştı, hatırlayın.
Geçici koruma statüsündeki Suriyelilerin, kayıtlı oldukları iller dışında dolaşmalarına izin verme esnekliğinden dönülmüştü.
Sert bir dönüştü. ‘Muhacir’ denmiyor, ‘kardeş’ denmiyor, yakalananların gözyaşına bakılmıyordu.
Göçmen rahatsızlığının iktidara siyasi bedel ödettirdiği, İstanbul’a mal olduğu analizi ne kadar isabetliydi, ayrı...
Ancak Ensar-Muhacir kucaklaşmasının, çoğunluk nezdinde karşılık bulmadığı muhakkaktı.
İktidar, daha gerçekçi bir söyleme geçti. Gitmek isteyenleri durdurmamaktan bahsediyordu artık.