Madem rağbet var, edebiyat Nobel’ini alan Amerikalı şair Louise Glück dizeleriyle başlayalım. Witchgrass’tan:
“İkimiz de biliyoruz/eğer bir tanrıya tapıyorsan/ sadece bir düşmana ihtiyacın olur...”
Okuduğum şiirleri didaktik geldi bana, fazla düz ve yalınkat. Hatta kuru ve yavan.
Fakat Yasemin Çongar, Glück külliyatına hakim. Lise yıllarından beri tanırmış. Şairin doğrudanlığında sığlık değil, çok anlam katmanları saklandığını yazdı.
Okuduğum onun mu, Can Yücel’e ya da Borges’e mal edilen sahte şiirler gibi bir yaygın yanlışlık eseri olarak mı öyle biliniyor?
Daha bundan bile emin olamazken külliyatını hatmetmiş bir kalemle tartışacak değilim. Kaldırdığınızda, Glück dizelerinin dolaysız yüzeyinin altından gizli ve derin dehlizler çıktığını varsayıyorum.