KONUŞMASINI okuyunca imrendim, hayıflandım, içerledim, utandım...
FETÖ’yle mücadelede adalet ve hakkaniyet çağrısı yapıyordu.
Kendimi nasıl ayıpladım ‘şu kadar da olamadım ya’ diye.
Gerçi son günlerde aynı duyguyu sık yaşamaya başladım.
AB’den kopan bir Türkiye’nin 3. dünya ülkesi gibi görüneceğini ben de biliyordum.
Ama Başbakan Yardımcısı Mehmet Şimşek kadar filtresiz olamadım.
Lafı dolandırmadan, ağzımı eğip bükmeden olduğu gibi söyleyemedim.
Onun Twitter’daki rahatlığıyla yazamadım, elimi serbest bırakamadım.
En az Şimşek kadar risk almak, allem kallem etmeden dümdüz yazabilmek isterdim, yazamadım ya...
Aynı şekilde idama da karşıydım.
Ama Başbakan Yardımcısı Tuğrul Türkeş kadar otosansürsüz olamadım.
İdam uygulamasının sakıncalarından dem vurmadım değil.
Geri getirmenin faydadan çok zarar getireceğini ben de gördüm.
Ancak onun gibi ağzımı doldurarak ‘Ben idama karşıyım’ cümlesini kuramadım. Kurmayı göze alamadım.
Çok isterdim oysa Tuğrul Türkeş kadar net olabilmeyi, olamadım ya...
Yine...
Referandum sandıkları kurulmadan önce OHAL’in kaldırılması gerektiğini ben de düşündüm.
Ama Başbakan Binali Yıldırım kadar dobra olamadım.
‘OHAL altında seçime götürdü derler, dedirtmemek lazım’ diyemedim.
Sandığa giderken OHAL’in kaldırılması gerektiğine dair görüşümü, onun gibi yüksek sesle ifade edemedim.
Değil Hürriyet’in manşetinden duyurmak, içsesimi şu kısık köşeden bile duyuramadım.
Fikrimi açıklarken Başbakan Yıldırım kadar rahat olabilmeyi ne çok isterdim halbuki, olamadım ya...
DAHA NELERİ SÖYLEYEMEDİM
Gelelim en çok içime oturan kısmına.
FETÖ sanıklarının çoluk çocuğunun da cezalandırılması, rızıklarıyla oynanması, geçim kaynaklarının kesilmesi bana da dokundu.
Ama Diyanet İşleri Başkanı Mehmet Görmez kadar açık olamadım.