AKŞAMÜZERİ gözüm haber ekranındaki bir görüntüye takıldı; Halepli 7
yaşındaki bir kız çocuğunun yardım çığlığı...
Hürriyet
Adı Bana... El kadar cüssesi, kısık sesiyle Halep’teki katliamın
narası oldu.
Yüz binlerin ölüm bekleyişini, sosyal medya hesabından dünyaya
naklen izletiyor.
Son görüntüsü ve mesajı, bir kahır yumağı gibi gelip boğazıma
oturdu.
Bilemedim ki o gece koruyamadığımız tek kız çocuğu olmayacak Bana,
bilemedim ki duyamadığımız tek yardım çığlığı olmayacak onun
ki...
Uğursuz gece bütün kasvetiyle çökecek üstümüze, katmerli bir acıya
bürüyecek karanlığı...
Adana’dan da arşa bir utanç abidesi gibi yükselecek ‘Yok mu bizi
kurtaran’ diyen çocuk iniltileri, bilemedim...
***
Yatağının kenarında bir köşeye sinmiş Bana. Çöktüğü yerden feryat
ediyor ‘Lütfen biri beni korusun’ diye.
Fakat ne yardıma koşan ne bir koruyan...
Çocuk sesi boşlukta yankılanıp geri dönüyor.
Ha, yürek yangınları tutuşturmuyor mu?...
Ne ki ahlanıp vahlanmalar, bombardıman gürültülerine karışıp
kayboluyor uğursuz gecelerin karanlığında.
HALEP YANIYOR DA YAKAN KİM?
Halep’in doğusundan haftalardır ölüm kokusu, bombardıman dumanları
ve canhıraş çığlıklar tütüyor.
Son 2 haftanın bilançosuna bakın; havadan 2 bin saldırı, karadan 7
bin havan topu.
700 sivil öldü, sayı her saat artıyor. 2 bin yaralı var.
Hastaneler bile yerle bir. Şehirde sadece üç ekmek fırını ayakta
kalmış.
300 bin kişi, 30 kilometrekarelik alana sıkışmış aç biilaç sırasını
bekliyor.
7’sindeki kız çocuğu Bana, işte bu insanlık kıyametini duyurmaya
çalışıyor bize.
Ama dünyanın vicdanı kör ve sağır.
Halep’te o gün insan başına kaç bomba düştüğü, kaç çocuğa
kıyıldığı, bir şehrin anbean nasıl boğazlandığı haber oluyor
da...
Eli kanlı katillerin üstüne gidilmiyor.
Kim bu melun bombaların sahibi, havadan ve karadan ölüm kusan bu
makineler sahipsiz mi?
Neden teşhir edilmiyor bu çocukların katilleri, faili meçhul mü
yoksa?
Putin’i göstermeyecek mi hâlâ havaya kalkan parmaklar, Esad’ın
yüzüne çevrilmeyecek mi, İran’ın acımasız milislerini de mi işaret
etmeyecek?
Korumasız çocuklara yetişemiyoruz, çaresizce izlemekten başka bir
şey gelmiyor hadi elimizden...