KOLOMBİYA Devlet Başkanı Santos'u, Nobel aldığı için kutlayanlardan biri, FARC lideri Timochenko.
Haberi okuduğumda Çözüm Süreci’nin tarafları geldi aklıma. Ve neden tamama erdiremediğimiz...
Başarılsaydı, sonuca ulaştırılsaydı, o yılın Nobel Barış Ödülü’nü mutlaka Erdoğan alırdı.
İşte o zaman Öcalan’ın ve Kandil’in tepkisi ne olurdu, onu düşündüm.
Çatışmayı bitiriyoruz derken korkunç bir egolar savaşının ortasında bulmaz mıydık kendimizi?
***
Oysa Santos, kendisine Nobel getiren anlaşmayı Timochenko’yla birlikte imzalamıştı.
Masanın bir tarafında Kolombiya devleti vardıysa öbür tarafında da FARC vardı.
4 yıl o masada oturmayı başardılar ve 52 yıllık çatışma dönemini bitirecek bir çözümü kotardılar.
Gerçi küçük bir farkla referanduma takıldı ama ortada inkâr edilemeyecek bir başarı duruyor.
Fakat FARC lideri Timochenko, Nobel’i Santos’la paylaşmadığı için sitem etmiyor.
Fırsat bu fırsat masaya bir tekme de o atmıyor.
Barış iradesini koruyor.
“Nobel değil sadece barış istiyorum” diyebiliyor.
***
Haksız mıyım; ortalıkta cirit atan şu egolara bakın, kendilerinden başka bir dertleri varmış gibi görünüyor mu?
En başta Oslo görüşmelerini alın...
Paralel Yapı’nın şişkin egosuna kurban gitmedi mi?