Cumhurbaşkanı Erdoğan, Suud Veliaht Prensi bin Selman onuruna Beştepe’de bir ziyafet vermişti.
Ziyafetten yansıyan bir görüntü, çok konuşulmuştu.
İçişleri Bakanı Soylu, serçe parmağını kürdan olarak kullanıyordu.
Erdoğan’la bin Selman da ayrı bir masada baş başa yemek yiyordu.
Paylaşılacak görüntü değildi.
Videonun nereden, nasıl sızdığını merak etmiştim.
Meğer Ferhat Boratav da fondaki Arapça şarkıya takmış, sözlerini merak ediyormuş.
Boratav’ın bir Twitter paylaşımından öğrendim. Japon gazetesi Nikkei Asia’dan Sinan Tavşan, ikimizin de merakını gidermiş.
Görüntüleri yayan, Bin Selman’ın özel kalem müdürü çıkmasın mı!
O şarkının hatırına Suudi halkını da Twitter’dan ziyafetin coşkusuna ortak etmek istemiş.
Böylece Boratav, şarkının ne anlattığından haberdar oldu.
Suud’a ve hanedanına, ‘yüksel ki yerin bu yer değildir’ demeye yazılmış bir şarkı.
Prens hazretlerini, alicenaplığıyla yüceltmeye okunuyor. Ve ‘gençliğin lideri, yüksek tutkuların efendisi’ olarak selamlayıp yere, göğe sığdıramamaya...
Boratav, doğru kulakla dinleye dursun ben de bu vesileyle görüntülerin nasıl sızdığını buldum.
Ümmü Gülsüm’ün, “Binbir Gece” diye bildiğimiz “Alf Leila we Leila”sını okuyacak değillerdi.
Ya da Feyruz repertuvarından, Sevilla kızına yazılmış bir Endülüs aşk şarkısı “Bint al Shalabiya”yı...
Yok, peşine Türkçe uyarlamasını da mı bağlayacaklardı bir de:
“Böyle gelmiş böyle geçer dünya, günlerimiz bitecek bir gün saya saya.”
Pek münasebetsiz kaçardı.
Uçağına kadar uğurlamadan önce kendi lisanından, şöyle rahat anlayacağı ve hoşlanacağı nağmelerle ekselanslarına methiyeler düzmek, çok münasip düşmüş.
Şahsen yakıştırdım, haza cuk oturmuş.
Bunları düşünürken aldı beni bir gülme, kendi kendime gülüyorum.
Niye güldüğümü düşündükçe daha fena gülmeye başladım.
Bir araştırmaya göre, demansa yakalanmadan 9 yıl kadar önce trajik olaylara gülme belirtisi başgösteriyormuş hastalarda.