Sokak röportajında bir vatandaş, Eminönü'nde gözlemlediği bir yaşam formu için söylüyordu:
"Yaşamak mı lan bu!"
Turistler kebapçılarda oturuyor, masalarını türlü yemeklerle donatıyorlar. Yedikleri önlerinde, yemedikleri arkalarında...
Ahmet'le Mehmet ise kaldırıma çökmüş, ellerinde yarım su şişesiyle bir yarım simit, geleni gideni kesiyor. Kaldırım taşına dönmüş bir halde açlıklarını bastırıyorlar.
"Yaşamak mı lan bu" sözü, işte bu manzara üzerine ediliyor.
Yazar ve şair Oscar Wilde da "Dorian Gray’in Portresi" romanında benzerini diyordu:
“Yaşamak, dünyanın en nadir rastlanan şeyidir. Çoğu kimse, yalnızca var olur.”
Var olmakla yaşamak arasındaki farkı, artık Oscar Wilde'ı hiç duymamış Ahmet'le Mehmet de biliyor. Halk ağzıyla aynı vecizlikte ifade dahi edebiliyorlar.
Sokakta büyük bir farkındalık gelişiyor. Onu geliştiren şey, gıda enflasyonu.
Gerçi enflasyonun çilesini çeken, ülkelerinde aç yatan Hans'la George.
Fakat onların açlığı, niyeyse Ahmet'le Mehmet'in gözünü açıyor.
Empatiden olsa gerek, şöyle ki...
Avro ve dolarla asgari ücret alan Hans'la George, Türkiye'ye gelip karınlarını tıka basa doyurabiliyor olabilir.