Çoğu zaman siyaset ve kültür arasında yakın bir ilişki vardır. Bir ölçüm yapılabilme imkanı olsa genellikle toplumun ortalama kültür düzeyi ile siyaset kurumunun kültür düzeyi arasında benzer seviyeler tespit edilir. Bu hem siyasal kültür bağlamında böyledir hem de genel kültür düzeyi için benzer şey söylenebilir. Toplumun sosyolojik özelliklerinin siyaset kurumuna yansıması neticesinde siyaset kurumu da toplumla benzer özellikler gösterir ve aşağı yukarı türdeş hale gelir. Siyasetin toplumsallaşması sürecinde de genel kültür düzeyinin siyaset kurumunda tecessüm etmesi durumunda da benzer yasalar işler. Çünkü nihai kertede siyasetçi de toplumun içinden doğar ve onu temsil etmek üzere siyaseti yürüten kurumlarda görünür hale gelir. Toplumun bir parçası olan siyasetçinin tamamıyla toplumdan soyutlanması, ortalama sosyolojiden arınması mümkün olmadığına göre genel kültür düzeyinin tespitinde toplumla siyaset kurumu arasındaki benzerlik hiç de şaşırtıcı sonuçlarla karşımıza çıkmaz. Sokağın dilinin, renginin, seviyesinin, tarzının siyasete yansımaması düşünülemez. 24 Haziran seçimlerine hızla yaklaştığımız bugünlerde içinde bulunduğumuz kampanya dönemi yukarıda kurduğumuz cümlelerin bir nevi laboratuvarı haline geldi. Geldiğimiz noktada siyaset kurumunun ya da siyasetçinin kullandığı dilin, üslubun, yöntemin sokağın diliyle epey benzeştiğini test etmek imkanımız oldu. Galiz sözler, seviyesiz, yakışıksız atışmalar, yalan-dolan üzerine kurulu yapay bir retorik, sözüm ona adına kampanya denilen ama bir profesyonel seçim kampanyası havası vermekten çok sokak atışmalarını andıran pespayelikler gerek siyasal kültürümüzün geldiği noktanın tespiti gerekse genel kültür düzeyimizin geldiği aşama hakkında bize çok net veriler sunmakta. Siyaset üretemeyen bir muhalefet, yalanla, hırçın sataşmalarla yol almaya çalışan kifayetsiz adaylar, seviyesi son derece düşük konuşma şekilleri, içi boştan ve bomboştan daha ötede vahim denilebilecek, kundaktaki bebeğin bile kanmayacağı vaatler… Bu...