Bir okulda öğretmen olduğunuzu düşünün.
Öyle bir öğretmensiniz ki mesleğinizin derste sınıfa göz kulak olmaya indirgenmesine asla razı değilsiniz. Öğrencileri 40 dakikalık ders saatlerinde bilgi transferi yapılacak ve bilgi ile doldurulup ağızları sıkıca kapatılacak birer konserve kavanozu olarak da görmüyorsunuz. Öğrencilerinizle ilişki kurarken “Dur evladım!”, “Otur yerine çocuğum!”, türünden hitapları günde 1000 defa tekrar etmeğe memur olmadığınızı düşünüyor ve sizi okulun ve sınıfın duvarları içerisinde öğrencilerle ancak bu düzlemde muhatap olmaya mecbur eden zorunlu eğitim koşullarını makbul bir veri olarak kabul etmiyorsunuz. Öğrencilerinizin sosyal ve kültürel gelişimlerini önemsiyor ve sırf bunun için ders dışında, kendi aileniz ya da dostlarınızla geçirebileceğiniz zamanlarınızdan fedakârlık ederek onlar için çeşitli aktiviteler düzenliyorsunuz. Mesela bir gezi programı, bir konser ya da sinema etkinliği.
Ne var ki bunu yaparken bir öğretmen olarak Türk milli eğitim sisteminde sıradan olmamanın çoğu zaman affedilmez bir suç olduğunu unuttunuz. Bu unutkanlığınız ve ihmaliniz cezasız bırakılamaz. Herkes gibi yapmanın konforuna burun kıvırdınız ve şimdi cezanızı çekeceksiniz! Size gününüzü gösterecekler, bu iş için Milli Eğitim Bakanlığı bünyesinde gerekli ekipmanların hepsi var. Her şey en ince ayrıntısına kadar düşünüldü. Büyük bir günah işlediniz, kefaretiniz olmayacak!
Bunlar hariçten okunan gazeller değil!
Geçen hafta meslekte kıdemli, hayatını eğitime, öğrencilerine adamış ve eğer idealist bir öğretmen varsa işte o, diyebileceğiniz bir öğretmenimizin başından geçenleri dinleyince hangi şartlarda eğitim-öğretim faaliyetlerini yürüttüğümüz gerçeğiyle tekrar karşı karşıya kaldım.
Hadise şu;