Önce 16 asker, ardından 12 polis bombalı eylemlerde hayatını kaybetti. İki aydır hemen her gün en az iki üç şehit haberine uyanıyoruz. Dağda, ovada ölen PKK'ların sayısı belli değil. Cumhurbaşkanı 2000 sayısını telaffuz ediyor, Sadece Dağlıca saldırısı sonrası 74 PKK'lının Özel Hareket tarafından öldürüldüğü söyleniyor.
Savaşlarda da ancak bu kadarı oluyor.
Bu, bizde ülkenin içinde, bu kez dağlarında da değil, şehirlerinde, kasabalarında, beldelerinde yaşanıyor.
Kim ne derse desin, tüm çıplaklığıyla ortada, bu ölümler, bu savaş sorunu sadece azdırıyor.
Nitekim giderek artan kaygı ve herkesin kendisine sorduğu soru şu: Bu ne zaman ve nasıl bitecek, nasıl dinecek? Her ölüm, her şehit haberi öfkeyi, çatışmayı alevlerken araya kim girecek?
Suruç olayından bu yana çatışmanın ilerlememesi, sönmesi, durulması, bir tür diyalogun başlaması sadece bir beklenti değil, kuvvetli bir umuttu. Ne var ki her geçen gün terör eylemleri arttı, saldırılar çoğaldı, fatura kabardı.
Devlet, iktidar, çözüm sürecine nokta koyar, siyaseti rafa kaldırır, tekrar asayiş devrini başlatırken, bu noktaya gelineceğini, gelinebileceğini nasıl öngöremedi? Şu aşamada bugüne kadar yapılan tartışmaları sürdürmenin, PKK'yı sorumlu ilan ederek ya da devleti hedefe koyarak, siyasi açıklamalara, köşe yazılarına “o başlattı, bu başlattı, “o haklı, bu haklı”, “onun yüzünden, bunun yüzünden” diyerek başlamanın hiç bir karşılığı yok.