Kimilerinin özlem duyduğu, son 15 yılın siyasi olarak sahneden önemli ölçüde süpürdüğü Kemalizm, siyasetin ve toplumun “devlet esareti” üzerine kurulu bir rejimdi.
Siyaset üzerinden düşünce ve toplum üzerinde de tahakküm kuran bir devlet…
Doğruyu bilen, vazeden, bunun dışındaki her tür eylem ve düşünceye düşman muamelesi yapıp tartaklayan bir devlet…
Ve bu düzeni bir ayrıcalıklar sistemine çevirip, yaşam biçimi kabul eden “topluluklar”ın bu devletin desteğindeki kültürel ve ekonomik bir hegemonyası...
Devletin seçilmişe, toplumun hassasiyetlerine, taleplerine zamanın ruhuna değil, atanmışa, askere, değişmeze, ideolojiye teslim edilmesinin ana nedeni de buydu…
Demokratik toplumların kimi varoluşsal önkoşulları vardır. Bunların önde gelenlerinden birisine, “üçlü özerklik düzeni” adını verebiliriz. Siyasi alanın devlet, toplumsal alanın siyaset karşısında, düşüncenin ise her üçü karşısında özerk bir konumda bulunması, demokratik bir toplumun olmazsa olmazları arasındadır.