Allah Rasulü (sav) insanları ve hele çocukları çok seviyordu, sevgi ve şefkat peygamberiydi.
Çocukların en çok sevdiği insandı. Zeyd oğlu Üsame(ra), Allah Rasulü’nün kendilerini nasıl sevdiğini şöyle anlatır:
Rasulüllah beni alır, dizinin üzerine oturtur, Hasan’ı da öbür dizine oturturdu. Sonra bizi göğsüne bastırır:
“Allah’ım bu ikisine rahmet eyle çünkü ben bunlara hayır ve saadet diliyorum.” derdi. (1)
Kur’an’a göre insan yeryüzünün en değerli varlığı, halifesi, aynı zamanda Cenab-ı Hakkın muhatabıdır. Bu sebeple insan sevilmeye ve iyiliğe lâyıktır. Üstelik en güzel şekilde (ahsen-i takvim) yaratılmıştır.
Bizim kültürümüz insan sevgisini esas alır. Felsefecilerin dediği gibi insan, konuşan hayvan değildir, yeryüzü halifesi ve üstün bir varlıktır.