Dün yine Bakırköy Adliyesi’ndeydim.
2. Asliye Ceza Mahkemesi, tüm duruşmaları, Akit’e ayırmış.
Bir günde 12 duruşma..
Avukatımız Ali Pacci’nin babasının rahatsızlığı sebebi ile il dışında olması..
Başka da avukatımız olmaması sebebi ile..
Yalnızdım, duruşma koridorunda..
12 dosyanın beşinde.. Hasan abinin de sanık olması..
Bendeki burukluğu, biraz daha artırdı..
O sırada Bülent abi geldi aklıma..
CNN’de Taha Akyol’a.. “Paralel ile mücadele kapsamında o kadar çok davalar var ki, üstüme cübbeyi tekrar geçirmeyi arzu ediyorum” da demişti ya..
Paralel yapı kapsamında soruşturulan herkesin, üçer beşer avukatı zaten var iken.. Onlara destek çıkan Bülent abimiz..
“Belki bize de bir destek çıkar” diye düşünüp.
Hayaller kurarken..
Koridorun sonundan beliren, cübbeli her simayı, Bülent abiye benzetirken.
Her defasında, “Hah işte.. Bülent abi cübbesini giymiş, Akit’e saldıranlara karşı ‘Doğruyu, gerçeği, haklıyı savunmak için’, benim yanıma geliyor” diye düşünürken..
Hepsinde hayal kırıklığına uğradım.
Gelmedi Bülent abi..
Mübaşir “Sanık Ali Karahasanoğlu” diye seslendiğinde..
Kendime geldim..
Ve; Bülent abimizin hatırlattığı “gölgelenen gerçek”le karşı karşıya kaldım:
Ne koridorun sonundan gelen, cübbesini giymiş avukatların içinde Bülent abi vardı.
Ne de yanımda, hemen her defasında duruşmaların başlamasını birlikte beklediğimiz, Hasan abi vardı..