Mavi Marmara davasında bir ilk yaşanmıştı..
Dünya tarihinde ilk defa..
İsrailli komutanlar sanık sandalyesine oturtulmuştu..
Kimin haddine, İsrailli komutanları, sanık sandalyesine oturtmak?
Bu “İmkansız” denebilecek cesareti, Türkiye göstermişti..
Tabii ki bu cesaretin gösterilmesinde..
Davanın hukuki altyapısını hazırlayan, İHH’lı hukukçuların büyük rolü vardı..
Ama sonuçta, savcı davayı açmasaydı..
İddianameyi hazırlamasaydı..
İtiraz üzerine itirazlarla..
Olay iddianame boyutuna gelmeden..
Kapanabilirdi..
Bu tespiti yaptıktan sonra..
Gelelim, o cesaretin “mahkumiyetle taçlandırılamayacak” olmasına.
“Anlaşma varmış, TBMM’de kabul edilen kanun varmış.”
Bunlar boş gerekçeler..
Ne anlaşması, ne kanunu?
Nerede görülmüş, cinayet davasının, ülkeler arasında anlaşma ile düşürülmesi?
Nerde görülmüş, cinayet failinin, yasama meclisinde kabul edilen bir anlaşma kanunu çerçevesinde, düşürülmesi gerektiğine karar verilmesi..(TBMM’nin af yetkisi vardır ama.. Af konusu ayrıdır. Özel şartları vardır.)
Cinayet suçunun cezası, mahkemede verilir.
Devletler arasındaki anlaşma ile, suç ortadan kalkmaz..
Kaldırılamaz..
Aksini düşünürseniz..
Veli, Ali’yi öldürür..
Veli siyasi iktidarın veya komşu devletin has adamı ise..
Devlet, komşu devletle anlaşma yapar..
“1 milyon ödeyince dava düşer” der..
Sonra da mahkeme, davayı düşürür..
Nerde görülmüş böyle hukuk devleti?
Nerde görülmüş böyle bir hukuk?
•
Hani sık sık söyleniyor ya..
“Yasama, yargı, yürütme erkleri, birbirinden bağımsız olmalı” diye..
İşte en somut örneği burada..
Yürütme, ülkeyi yönetebilir..