1980 öncesinin sol çizgideki teröristlerinin buluştuğu nokta, Devrimci Yol ile başlayan, sonra yavrulayarak devam eden bir dizi örgütler..
Bugünlere gelen uzantıları, DHKP-C diyeyim.. Siz anlayın..
İki kelimelerinden birisi “Emek, işçi, sömürü, ezilmişler”dir..
Bu kavramların hiçbirisine karşı değilim..
Hepsine eyvallah..
Ama eleştirdikleri “sömürü”yü kendileri yapıyorlarsa?
Eleştirdikleri “emek hırsızlığı”nı kendileri yapıyorlarsa..
Ezilmişlere bir tokat da kendileri atıyorlarsa?
Nereye geleceğim?
CHP’nin Adana Milletvekili, iletişim masrafı rekoru kıran Elif Doğan Türkmen’e..
Elif hanım, devlete masraf çıkartmada her ne kadar rekor kırsa da..
Adanalılar nezdinde, “emekçi dostu” bir profil çiziyor..
Avukatlık yaptığı dönemde, işçileri savunuyor..
“İşçinin tazminatını niye ödemedin” diyor, dava açıyor..
“İşçiyi niye haksız yere işten çıkarttın” diyor, dava açıyor..
Açsın, tabii ki itirazım yok..
Ama..
“Emek, işçi” derken..
Yüzbinlerce işçinin hakkını toptan kurutan bir eyleme kendisi imza atınca..
Bende de bir merak doğuyor..
“Acaba Elif hanım.. Kendisinin yaptığı emek soygununa da bir dava açar mı?”
Öyle ya..
İşveren, çalıştırdığı işçinin parasını vermezse dava açarsınız da..
Devletin bütçesinden götürdüğünüz 2 milyon liralık avanta parada hakkı olan işçiler adına, Elif hanıma da bir dava açılması gerekmez mi?
Gerekir..
Ve bu gereklilik, Elif hanımın işçilerin vekalet ücretleri ile okuttuğu, hukuk fakültesine yolladığı oğlu Anıl’a düşer..
Oğul Anıl, açsın davayı annesine; “2 milyon liralık iletişim masrafı mı olur? Bu para aktarımı, asgari ücretli emekçiden alınan vergilerin istismarıdır.. Bu haksız aktarım sebebi ile devletin uğradığı zararın, annem Elif Doğan Türkmen’den tahsilini talep ediyoruz” desin..
Hukukçuluğa güzel bir giriş yapsın..