“Geççek baba, geççek..”
Babamız bize derdi..
Sonra çocuklarımıza demeye başladık..
Öyle büyüdük..
Çocuklarımızı öyle büyütüyoruz.
Çocuğumuz hastalandığında, “Geçecek kızım geçecek”, “Geçecek oğlum geçecek” dedik.
Hatta devir değişti, annemiz babamız yaşlandı..
Yaşlanmış annemiz, babamızın bir yeri ağrıdığında “geçecek baba, geçecek anne” dedik..
Çocuklarımızı, annemizi-babamızı aldatmak için değil..
Menfaat temin etmek için hiç değil..
Umut vermek için dedik.
Moral olması için dedik.
Hem kendimize hem de hastamıza, dertlimize umut aşılamak için dedik..
Bir yandan “geçecek” dedik.
Bir yandan “Bu da geçer ya hu” felsefesi ile..
“Hayatın hepsi geçecek, bir gün misafirliğimiz bitecek” dedik..