Sözleri yüzde yüz yanlıştı..
Gerçekleri yüzde yüz çarpıtıyordu..
Kesinlikle doğru konuşmuyordu..
Ama kendi kendime dedim ki: “Kolay değil, 21 yaşında bir genç toprağa veriliyor..”
Dedim ki; “Acılı insanların sözlerinde hata aramak vicdanlı bir davranış değildir..”
Dedim ki; “Her gün hemen herkes, özellikle de sinirlenince, bir şeye üzülünce.. Onlarca hata yapıyor, yapıyoruz. Acılı bir insanın hatasını görmesek, ne olur ki?”
Dedim ki; “Ne kadar yanlış sözler sarfetmiş olursa olsun, Allah aynı acıyı kimseye yaşatmasın, Allah sabır versin..”
Kendi kendime bunları düşündüm..
Ve yazmadım.
Yazamadım.
Tahrik edici şekilde, “Allah rızası için yazın” denildiği halde..
“Bak kardaş.. Şu sözün yanlış.. Bu sözün ahlaksız medyanın yalanı.. O sözün, gerçeklerle hiç örtüşmüyor!” diyemedim..
Muhatabım, sanki acılı aile olurmuş gibi düşündüm..